Οι Έλληνες παίκτες υπό την καθοδήγηση του Ότο Ρεχάγκελ στέφθηκαν Πρωταθλητές Ευρώπης στα γήπεδα της Πορτογαλίας, σκορπώντας την χαρά στους Έλληνες, όχι μόνο εντός των συνόρων αλλά στους Έλληνες που βρισκόταν σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη . . .
Η παρουσία της Ελληνικής ομάδας στην τελική φάση και μόνο τότε θεωρούνταν μεγάλη επιτυχία. Η κλήρωση των ομίλων μας έφερε αντιμέτωπους με την διοργανώτρια Πορτογαλία, με την πάντα δυνατή Ισπανία και με την πάντα φιλόδοξη Ρωσία.
Πάρα πολύ δύσκολος όμιλος . . . Οι περισσότεροι (όχι μόνο οι Έλληνες αλλά και οι ουδέτεροι ποδοσφαιρόφιλοι) πίστευαν ότι η Ελλάδα δεν είχε ελπίδες. Βάση ονομάτων και θεωρίας όντως δεν είχε . . .
Όμως, στον αθλητισμό και κυρίως στο ποδόσφαιρο, φαβορί δεν υπάρχουν. Μόνο θεωρητικά. Το ποδόσφαιρο είναι από τα λίγα αθλήματα (πιθανότατα το μόνο) που ο αδύνατος μπορεί να κερδίσει τον δυνατότερο . . .
Αυτό απέδειξε και η Ελληνική ομάδα το καλοκαίρι του 2004 στην Πορτογαλία. Μία ομάδα οικογένεια, μία ομάδα παθιασμένη, ενθουσιασμένη, μία ομάδα Ι-Σ-Τ-Ο-Ρ-Ι-Α . . .
Στον πρώτο αγώνα της φάσης των ομίλων και μετά από μία ώριμη εμφάνιση κερδίσαμε την γηπεδούχο Πορτογαλία των Ντέκο, Νούνο Γκόμεζ, Λουίς Φίγκο, Σιμάο Σαμπρόσα, Φερνάντο Κόουτο . . .
Ας θυμηθούμε μερικές από τις στιγμές της πρώτης μας νίκης το 2004 . . .
Στον δεύτερο αγώνα των ομίλων αντιμετωπίσαμε την πάντα δυνατή Ισπανία των Χοακίν, Μοριέντες, Πουγιόλ, Ελγκέρα, Μπαράνχα . . . Οι Ισπανοί έχασαν πολλές ευκαιρίες. Στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει αυτός που έχει τις περισσότερες χαμένες ευκαιρίες αλλά αυτός που σκοράρει...
Το τελικό 1-1 πανηγυρίστηκε με πάθος από τους Έλληνες . . .
Στο τρίτο παιχνίδι του ομίλου με αντίπαλο την Ρωσία, χάσαμε αλλά χάρη στο γκολ που πετύχαμε περάσαμε στην φάση των προημιτελικών . . .
Στα προημιτελικά, λοιπόν, αντιμετωπίσαμε την Γαλλία. Την Γαλλία του μεγάλου Ζινεντίν Ζιντάν, του Λιζαραζού, του Τιράμ, του Τρεζεκέ, του Πιρές . . . Το μηδέν στην άμυνα δεν ζοριστήκαμε ιδιαίτερα για να το κρατήσουμε.
"Όλα τα λεφτά", πάντως ήταν στο γκολ που πετύχαμε το οποίο πέρα από ουσιαστικό και νικητήριο ήταν και πανέμορφο . . . (μπορείτε να το θυμηθείτε κάνοντας κλικ πάνω στην λέξη γκολ).
Οι δρόμοι των Ελληνικών πόλεων γέμισαν με κόσμο, ο οποίος πανηγύρισε την σπουδαία πρόκριση επί μιας μεγάλης ομάδας. Επί άλλης μιας μεγάλης ομάδας. Γιατί μην ξεχνάμε ότι στην φάση των ομίλων αφήσαμε εκτός την Ισπανία...
Στα ημιτελικά αντιμετωπίσαμε την ιδιαίτερα δυνατή Τσεχία. Πιθανότατα να ήταν η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης. Όλοι θα θυμόμαστε το δοκάρι του Ροζίτσκι στο πρώτο μέρος που ακούστηκε μέσω τηλεόρασης. Όλοι θα θυμόμαστε τις χαμένες ευκαιρίες του Κόλερ και του Μπάρος . . .
Ήταν ένα παιχνίδι (άλλο ένα) στο οποίο σταθήκαμε πολύ τυχεροί. Η Ελλάδα έδειχνε ότι όσο περνούσε ο χρόνος και ο αγώνας έφτανε στο τέλος του, είχε ολοένα και περισσότερες ελπίδες για την πρόκριση . . .
Μέχρι που φτάσαμε στην φάση του 105ου λεπτού και στο "χρυσό" (όπως αποδείχτηκε) κόρνερ. Εκτελεί ο Τσάρτας, κεφαλιά και γκολ.... Όλα έγιναν σε μια στιγμή... Ούτε που καταλάβαμε ποιος ήταν ο σκόρερ (Δέλλας)... Σημασία είχε που μπήκε το γκολ.
Στον μεγάλο τελικό της 4ης Ιουλίου του 2004 η Ελλάδα αντιμετώπιζε την Πορτογαλία και πάλι μετά την φάση των ομίλων. Το να κερδίσουμε τους Πορτογάλους δύο φορές μέσα σε έναν μήνα μέσα στο σπίτι τους ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Πιο δύσκολο, όμως ήταν να φτάσουμε μέχρι εκεί και όχι να κερδίσουμε για δεύτερη φορά τους Πορτογάλους....
Και αυτό αποδείχτηκε... Και πάλι από κόρνερ (του Μπασινά) και κεφαλιά (Χαριστέας) πετύχαμε το πολυπόθητο γκολ. Η Ελλάδα ήταν μπροστά.
Τα επόμενα 35 λεπτά ήταν πολύ αγχωτικά και δύσκολα. Οι Πορτογάλοι αγωνίστηκαν με όλα τους τα όπλα.. Νούνο Γκόμεζ, Νούνο Βαλέντε, Παουλέτα, Φίγκο, Ρονάλντο, Ντέκο, Μανίς.. Από το 43ο λεπτο και μετά τα 7/11ατα της Πορτογαλικής ενδεκάδας απαρτιζόταν από τους παίκτες της Πόρτο (του Μουρίνιο) που εκείνη την περίοδο τα σάρωσε όλα... Κύπελλο Ουέφα, Τσάμπιονς Λιγκ . . .
Παρόλα αυτά οι Πορτογάλοι δεν κατάφεραν τίποτα και η Ελλάδα στέφθηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Μοναδική στιγμή, ανεπανάληπτη... Μία στιγμή που θα αργήσουμε πολύ να ζήσουμε πάλι. Ήταν σαν ένα παραμύθι να γίνεται πραγματικότητα . . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου