Το παρόν της Μπαρτσελόνα και η ελπίδα για το μέλλον

Η Μπαρτσελόνα έχασε από την Μπάγερν 0-3 στο Καμπ Νου και 4-0 στο Μόναχο. Αποκλείστηκε με συνολικό σκορ 0-7. Στην κυριολεξία ένα πρωτόγνωρο γεγονός για τους Καταλανούς. Η αλήθεια είναι ότι στο φετινό Chammpions league, η Μπαρτσελόνα ΔΕΝ ήταν η ομάδα των περασμένων ετών.

Αυτό φάνηκε από τους ομίλους. Όταν δυσκολευόταν απέναντι σε πιο βατές ομάδες (Σπάρτακ Μόσχας, Σέλτικ, Μπενφίκα). Και στην συνέχεια φάνηκε στο πρώτο παιχνίδι στην φάση των 16 στο Μιλάνο. Ακόμα περισσότερο φάνηκε στα προημιτελικά με την Παρί, όταν η Μπάρτσα χρειάστηκε μεγάλη δόση τύχης (στην Βαρκελώνη) για α αποκλείσει τους Γάλλους.

Από εδώ, θα προσπαθήσουμε να δούμε τους λόγους / τις αιτίες αν θέλετε για την αγωνιστική πτώση της Μπαρτσελόνα . . .

Η άμυνα

Το πρόβλημα ξεκινάει από την αμυντική λειτουργία της ομάδας. Από την περυσινή περίοδο "διαγνώσθηκε" πρόβλημα, παρόλα αυτά η ομάδα έμεινε ως είχε. Η συνεχή απουσία του "βράχου" της άμυνας Τσαρλς Πουγιόλ, καθώς επίσης και του Μασεράνο άφησαν μόνο του τον Πικέ, ο οποίος δεν είχε ένα καλό στήριγμα δίπλα του.

Την μία ο Αντριάνο (που δεν είναι κεντρικός αμυντικός), την άλλη ο Μπάρτρα (που θέλει πολύ δουλειά ακόμα) ή ο Σόνγκ (που δεν είναι η φυσική του θέση) προσπαθούσαν να καλύψουν το κενό δίπλα στον Πικέ. Όλα αυτά αποσυντόνισαν την αμυντική γραμμή των Καταλανών.

Μέσα σ' όλα αυτά προσθέστε και το κενό στο αριστερό άκρο της άμυνας και το γλυκό "έδεσε". Οπότε, μ' αυτά και μ' αυτά συμπεραίνουμε ότι μία από τις μεγαλύτερες αιτίες της αγωνιστικής πτώσης των Καταλανών ήταν η άμυνα τους.

Η μεταφορά του υπέροχου Passing Game σε ανούσια κατοχή μπάλας

Ας ξεκινήσουμε με ένα δεδομένο. Το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα όλα αυτά τα χρόνια στηριζόταν στην (ουσιώδη) κατοχή μπάλας ή κυκλοφορία αυτής αν θέλετε. Έτσι ήταν δομημένο το παιχνίδι της. Δεν είδαμε ποτέ όλα αυτά τα χρόνια την Μπαρτσελόνα να αμύνεται μαζικά. Ακόμα και όταν ήθελε να αμυνθεί ή να ροκανίσει το χρόνο το έκανε με την κυκλοφορία μπάλας και το σταδιακό ανέβασμα των παικτών της.

Η κίνηση μακρυά από την μπάλα, το σταδιακό ανέβασμα των παικτών της με την μπάλα στα πόδια τους, το άνοιγμα παιχνιδιού της ομάδας, τα πολλά ένα - δύο, τα τρίγωνα, οι κάθετες και οι διαγώνιες μπαλιές ήταν το παιχνίδί της. Αυτό που πολλοί ονόμασαν passing game. Αυτό που την έστεψε πρωταθλήτρια Ευρώπης εις διπλούς επί Πέπε Γκουαρντιόλα και την έκανε την πιο πετυχημένη ομάδα της δεκαετίας.

Φέτος, αυτό το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα διαβάστηκε και αντιμετωπίστηκε με επιτυχία από τους αντιπάλους. Το είδαμε στο Celtic Park, το είδαμε εντός έδρας με Μπενφίκα (αν και έπαιζε με πολλές αλλαγές), το είδαμε στο Μιλάνο, το είδαμε με την Παρί στην Βαρκελώνη και στα δύο παιχνίδια με την Μπάγερν.

Η Μπαρτσελόνα αναλώθηκε σε μία ανούσια κατοχή μπάλας. Σε ένα παράλληλο παιχνίδι. Σε ένα παιχνίδι που βόλευε μόνο τον αντίπαλο αν την αντιμετώπιζε με αμυντική φιλοσοφία (πχ Μίλαν στο Μιλάνο και Σέλτικ στην Γλασκόβη) και ένα παιχνίδι που ήταν "ότι πρέπει" για αντιπάλους που την έπαιξαν στα ίσια (πχ Μπάγερν στα δύο ματς και Παρί στην Βαρκελώνη).

Βασικές μονάδες σε "ελεύθερη πτώση"

Υπήρχαν παίκτες της, βασικές μονάδες κιόλας που ήταν αγνώριστοι. Το μεγαλύτερο παράδειγμα όλων ο Σεσκ Φάμπρεγας. Ο Καταλανός, φαινόταν να τα έχει χαμένα. Επίσης, οι Ινιέστα και Τσάβι φαινόταν "βραυκυκλωμένοι" και εύκολα αντιμετωπίσιμοι από τους αντίπαλους. Εξάλλου δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Μέσι ήταν στην κυριολεξία, "κλειδωμένος" από τις αντίπαλες άμυνες και ο Πέδρο μάταια προσπαθούσε. Αισθητή και η πτώση του Άλβες από την δεξιά πτέρυγα.

Οι παίκτες της Μπαρτσελόνα έδιναν την εντύπωση ότι θέλουν να μπουν με την μπάλα στα δίχτυα. Πολλές φορές ενώ είχαν τον χώρο να σουτάρουν έξω από την περιοχή δεν το έκαναν. Έψαχναν την έξτρα πάσα. Το κάτι παραπάνω. Και τότε άρχιζε και πάλι το ανούσιο παιχνίδι της, με την κατοχή μπάλας και το παράλληλο ποδόσφαιρο.

Όλο αυτό, είχε αρνητική επιρροή στον Μέσι. Ο Αργεντινός, είναι ο παίκτης που θα επωφεληθεί από τις ενέργειες των συμπαικτών του, θα κινηθεί κυρίως μακρυά από την μπάλα πλην όμως κοντά σ' αυτήν και την κατάλληλη στιγμή θα βγει η έξτρα πάσα σ' αυτόν ή θα εκμεταλλευτεί μια ολιγωρία του αντιπάλου ή τέλος πάντων θα βγει ένας αυτοματισμός και θα κάνει φάση.

Δυστυχώς, όμως για την Μπαρτσελόνα ο τρόπος παιχνιδιού που αναγκάστηκε να παίζει είχε ως αποτέλεσμα την (εύκολη ομολογουμένως) αντιμετώπιση του Μέσι από τους αντίπαλους παίκτες.

Το θέμα προπονητή

Για την Μπαρτσελόνα ήταν που ήταν ερωτηματικό η μετά Γκουραδιόλα περίοδος, ήρθε και η ατυχία του Τίτο Βιλανόβα και το γλυκό "έδεσε". Η απουσία του Βιλανόβα για μεγάλο μέρος της σεζόν από τον πάγκο των Καταλανών λειτουργησε ανασταλτικά. Ο Ζόρντι Ρόουρα τι να έκανε. Προσπαθούσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Που πάνω απ' όλα ήταν η προβληματική άμυνα της ομάδας.

Ο Τίτο Βιλανόβα δεν μπορεί να κριθεί φέτος. Ο άνθρωπος είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας. Δεν ήταν παρών για μεγάλο διάστημα. Και φυσικά σε καμία περίπτωση η αγωνιστική πτώση της Μπαρτσελόνα δεν οφείλεται στον Τίτο Βιλανόβα.

Το πλήρωμα του χρόνου

Όσο καλό και να είναι ένα σύνολο, όσο καλά και να αποδίδει, όσες επιτυχίες και να έχει είναι μαθηματικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή (αργά ή γρήγορα) θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και θα τελειώσουν όλα αυτά. Και στην συνέχεια το βάθος που έχει το όλο εγχείρημα (στην περίπτωσή μας ο σύλλογος της Μπαρτσελόνα) θα παίξει τον μεγαλύτερο ρόλο για το όσο το δυνατόν συντομότερο χτίσιμο ενός εξίσου ικανού συνόλου.

Με απλά λόγια ; ; ; Άλλος ο Τσάβι και ο Πουγιόλ το 2006 και το 2008 και άλλος το 2012 και το 2013. Άλλος ο Άλβες το 2009 και άλλος το 2013... Άλλος ο Ινιέστα το 2010 και το 2011 και άλλος το 2013. Είναι Λ-Ο-Γ-Ι-Κ-Ο ! ! ! Μιλάμε για ανθρώπους, όχι για ρομπότ. Είναι το φυσικό αποτέλεσμα του χρόνου αυτό.

Συμπέρασμα

Η Μπαρτσελόνα, πρόσφερε αξέχαστες στιγμές σε όλους. Στους οπαδούς της στην Καταλονία, στους οπαδούς της ανά τη Ευρώπη, ανα τον κόσμο. Πρόσφερε μαγικές εικόνες, σπουδαία γκολ, δίδαξε επιθετικό ποδόσφαιρο, πήρε πολλούς τίτλους, ήταν η κορυφαία ομάδα του πλανήτη για 5-6 χρόνια.

Αυτό που κατάφερε η Μπαρτσελόνα ήταν να μπει στο πάνθεον του παγκοσμίου ποδοσφαίρου όλα αυτά τα χρόνια. Η δεκαετία του 1950 ήταν η δεκαετία της Ρεάλ (με 5 Πρωταθλητριών). Η δεκαετία του 1960 σημαδεύτηκε από το σκληρό (πλην όμως πετυχημένο παιχνίδι) του Ελένιο Ερέρα της Ίντερ (με 2 Πρωταθλητριών). Η δεκαετία το 1970 σημαδεύτηκε από τον Άγιαξ (στην αρχή της) και την Μπάγερν (στα μέσα της). Τέλη δεκαετίας 1970 με μέσα δεκαετίας 1980 ήταν η περίοδος της μεγάλης Λίβερπουλ (4 πρωταθλητριών). Τέλη 1980 με μέσα 1990 ήταν η σειρά της Μίλαν του Σάκι και αργότερα του Καπέλο (με 3 Πρωταθλητριών). Τέλη δεκαετίας 1990 με αρχές 2000 ήταν η εποχή των γκαλάκτικος της Ρεάλ (με 3 Champions League).

Ε, λοιπόν, από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2010 ήταν η εποχή της Μπαρτσελόνα. Αυτό δεν χωρά αμφισβήτηση. Με 3 Champions League, 2 Κύπελλα Ισπανίας και 6 Πρωταθλήματα. Και όχι μόνο. Αυτά ήταν τα βασικά. Κέρδισε και άλλους τίλους.

Το κυριότερο όμως ήταν ότι καθήλωσε τον κόσμο με το παιχνίδι της. Εντυπωσίασε ακόμη και τους ανθρώπους που δεν ασχολούνταν με ποδόσφαιρο πριν την δουν. Το ποια θα είναι η συνέχεια της Μπάρτσα και το αν θα καταφέρει να επανέλθει είναι θέμα νοοτροπίας και δουλειάς. Δύο στοιχεία που οι Καταλανοί μας έδειξαν ότι διαθέτουν . . .