Ο τεράστιος άθλος της Ατλέτικο Μαδρίτης

Ότι κι αν πει κανείς για το κατόρθωμα της Ατλέτικο Μαδρίτης να κατακτήσει το πρωτάθλημα Ισπανίας είναι λίγο. Η λέξη άθλος ή κατόρθωμα είναι πάρα πολύ λίγες για να περιγράψουν το μέγεθος του επιτεύγματος της.

Όποιος έλεγε έστω και το καλοκαίρι του 2013 όταν η Ρεάλ έφερνε τον Μπέϊλ στο Μπερναμπέου και έχοντας την μεγάλη Μπαρτσελόνα απέναντί της ως υπερασπίστρια ομάδα του πρωταθλήματος, ότι η Ατλέτικο θα έπαιρνε το πρωτάθλημα, θα τον περνούσαν για τρελό.
Ωστόσο το θαύμα έγινε και η Ατλέτικο μετά από μία εξαιρετική χρονιά κατάφερε να στεφθεί πρωταθλήτρια Ισπανίας. Πανάξια πρωταθλήτρια Ισπανίας. Κέρδισε πολλά μπράβο από οπαδούς άλλων ομάδων τόσο στην Ισπανία όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μα πάνω απ' όλα κέρδισε τα μπράβο και το χειροκρότημα των οπαδών της ομάδας από την οποία πήρε το πρωτάθλημα.

Γιατί είναι όχι απλά μεγάλη αλλά τεράστια υπόθεση να στέφεσαι πρωταθλητής μέσα στο Καμπ Νου και πολλοί οπαδοί της Μπαρτσελόνα στις κερκίδες να σε χειροκροτούν. Απόδειξη ότι οι ροχιμπλάνκος κέρδισαν την συμπάθεια των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων της Ισπανίας και της Ευρώπης.

Το παράξενο είναι ότι η Ατλέτικο κατέκτησε το πρωτάθλημα χωρίς να κερδίσει ούτε ένα από τα τρία τελευταία παιχνίδια του πρωταθλήματος. Λεβάντε εκτός (ήττα 2-0), Μάλαγα εντός (0-0) και Μπαρτσελόνα εκτός (1-1). Ωστόσο η αδράνεια των δύο μεγάλων ομάδων της δεκαετίας αλλά και γενικότερα του Ισπανικού ποδοσφαίρου της έδωσε την δυνατότητα να στεφθεί πρωταθλήτρια.

Η πορεία της Ατλέτικο από το 2009 και έπειτα ήταν σταδιακά ανοδική. Κυρίως στην Ευρώπη που κατάφερε να στεφθεί δύο φορές "Κυπελλούχος" Ευρώπης (ας μου επιτραπεί η λέξη). Το 2010 και το 2012. Η ομάδα παρόλα αυτά δεν ήταν σε θέση να κοιτάξει στα μάτια τις κορυφαίες τότε δυνάμεις της Ευρώπης (Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Μπάγερν, Τσέλσι, Μαν Γιουν κλπ).

Επίσης, δεν μπορούσε να βρει την συνταγή στην  Ισπανία όχι απλά για να χωθεί ανάμεσα στους δύο μεγάλους (Ρεάλ και Μπαρτσελόνα) αλλά έστω να μπει στην τετράδα. Αυτή η συνταγή βρέθηκε με την άφιξη του Σιμεόνε στις αρχές του 2012. Ένας προπονητής που έδωσε ταυτότητα στην ομάδα, έδεσε απίστευτα τους παίκτες, τους μετέφερε την δική του δίψα και το δικό του πάθος για την επιτυχία και έδωσε στον σύλλογο την ΟΥΣΙΑ.

Μέχρι το 2012 η Βαλένθια ήταν η ομάδα που έδειχνε ότι ήταν σε θέση να χτυπήσει τους δύο μεγάλους. Και αυτό το απαντούσε κανείς για να πει ότι απάντησε κάτι. Γιατί η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα δεν φαινόταν να έχουν αντίπαλο. Και όμως η Ατλέτικο μέσα σε δύο χρόνια με τον Σιμεόνε στο τιμόνι της κατάφερε όχι απλά να χωθεί ανάμεσά τους αλλά να τους πάρει και το πρωτάθλημα.

Σπουδαίο κατόρθωμα από την Ατλέτικο που όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα ξεχαστεί. Άλλα θα ξεχαστούν. Αυτό όμως όχι. Παράδειγμα, το περυσινό πρωτάθλημα της Μπαρτσελόνα ή το πρωτάθλημα της Ρεάλ του 2007 μπορεί να ξεχαστούν σε βάθος χρόνων. Το Europa League της Ατλέτικο το 2012 ή το 2010 μπορεί να ξεχαστεί. Αυτό το πρωτάθλημα όμως δεν πρόκειται να ξεχαστεί Π-Ο-Τ-Ε ! ! !

Συγχαρητήρια στην Ατλέτικο. Ευχή όλων να βλέπουμε εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι περισσότερες τέτοιες εκπλήξεις. Γιατί αυτές είναι που έχει ανάγκη ο ποδοσφαιρόφιλος. Τις εκπλήξεις, το απροσδόκητο. Ομάδες τιτλούχες όπως η Βόλφσμπουργκ το 2009, η Μονπελιέ το 2012, η Στουτγάρδη το 2007, ακόμα και η Μπούρσασπορ το 2010 στην Τουρκία ή η Μποαβίστα το 2001 στην Πορτογαλία. Οι εκπλήξεις είναι που ρίχνουν το αλατοπίπερο και κάνουν ακόμη πιο ωραία την ενασχόληση των ποδοσφαιρόφιλων με το αντικείμενο.